Bayıldım Emirhan' a

Belediye başkanlığı dönemimde İstanbul’dan beş yıl ayrı kalmıştım. Geri dönüşümde beş yılda İstanbul’da çok şeylerin değişmiş olduğunu gördüm. En çok dikkatimi çekende Maslak, Levent hattındaki gök delenlerdi. Emirgan korusunun cazibesini korumasına ise oldukça sevinmiştim. Ümitle Eminönü’ne giderken otobüste bir taraftan da duygularımı, düşüncelerimi, izlenimlerimi ve gözlemlerimi elimde kalemle kâğıda yansıtmaya çalışmıştım.

BAYILDIM EMİRGAN’A

Bir bahar serinliği,
Diken diken tüylerim.
Varsın ellere kalsın,
Yaylalarım, köylerim.

Sonunda zor olmadı,
İstanbul’a dönüşüm.
Elbet bir gün son bulur,
Daldan dala konuşum.

İnsanlara güvenip,
Yollara düşüyorum.
Temmuz ayında bile,
Soğuktan üşüyorum.

Emirgan’a bayıldım,
Laleleri görünce,
Aklımdan neler geçti,
Şöyle biraz durunca.

Eminönü, Beşiktaş,
Ümit’te var yanımda.
Çoğu geride kaldı,
Ne kaldı ki önümde.

Özgür, gitti Rusya’ya,
Onu çoktan özlerim.
Belki görürüm diye,
Yollarını gözlerim.

İkbal hanım huzursuz,
Hırsını benden alır.
Boşa sorun yaratıp,
Yarı canlara kalır.

Gözümün bebeğisin,
İlk kızımsın Hatice.
Bir gün doğan elbette,
Bir gün ölür netice.

Göze hoş gözüküyor,
Mevlam neler yaratmış.
Kimine hazır verip,
Kimine de aratmış.

Yekta Hoca, her bir şey,
Ne ararsan var burda.
Uzak kaldığım zarar,
Her kaldığım kar burda.

İSTANBUL. ÜMİTLE EMİNÖNÜNE GİDİŞ. 11.04.2009. CUMARTESİ. 17.00